Arbeidarpartiet skal korkje ha den fulle æra eller fulle skulda for at det norske samfunnet er vorti slik det er i dag, mykje har legi i dei korta som den generelle utviklinga i Vest-Europa og Sambandsstatane har delt ut til meir perifære statar. Men det er visse drag ved det norske samfunnet som nok må førast attende til særskilte sosialdemokratiske (fkse) idear.

Av Olav H. Aarrestad

1. Skatt er bra

Skatt på vanleg lønsinntekt er høgare i Noreg enn dei feste andre stader. Det har vori ei av årsakene til at det så godt som heilt er slutt på ferdigvareproduksjon her tillands. Det vert for dyrt å produsera kvitevarer, tekstilar, sko osb. osb. I sosialistiske statar var det så godt som ikkje skatt på lønsinntekt, direkte skattar er per se ikkje eit særkjenne ved ekte sosialisme. Med støtte i marxistisk tenking kan ein dessutan stilla spørjeteik ved det at dei som skapar meirverde (i vareproduksjon) og altså det som vi alle skal leve av, samstundes skal betala skatt av inntekta si.

2. Ein kan klara seg utan vareproduksjon Mange hevdar det er bra at ein slepp foredlingsindustri her tillands, industriarbeidsplassar er ikkje ”morosame”, og dei kan vera ureinande.

For dei er det heilt i orden at ein overlet til asiatar, kinesarar først og fremst, å laga dei varene ein treng til vårt komfortable daglegliv. I Sambandsstatane er dei enorme underskota i handelsbalanse og på driftbudsjettet for staten, kinesaranes uhorvelig store dollarreservar og opphoping i statsbanken av statsobligasjonar frå Ss, er eit tydeleg prov på at det er vareproduksjon som som einast gjev meirverde og reell fortenste. Finanskapital sprekk som ballongar som verta pumpa for sterkt. Sosialdemokratiet vil tryggja nordmenns framtid gjennom enorme pensjonsfond bygd på investering i finanskapital. Haldninga er så lite sosialistisk som vel mogleg: Framtidige generasjonar skal leva av arbeidarars slit i andre land. Står dei på, aukar den norske fnanskapitalen, og late nordmenn kan verta enda latare.