Feil på feil

: Om ein trur raudblyantkonsumenten vert kvitt rettehugen om han sluttar a undervisa, tek ein i miss. Ein kjenner seg beint fram forfylgd av feil. Det gjeld det ein sjolv skriv, nar sakene kjem pa prent, har prentesvarten vori ute, om ikkje nett galoppert sa i minsto rota om pa bokstavar bade hist og her. Men som l?rarar flest likar ein helst a finna feil hja andre, om da ikkje ein annan pasjon skulle fa ein til a gjera opphald pa vegen. Filologar har ein tatt til a hefta seg i ord, og no er det nett ordet feil ein stussar ved. Etter grammatikken burde det vel helst vera feilar i fleirtal, det kan faktisk heita det og. Elles er det noko ved ordet som seier ein at norront kan det ikkje vera. Dei gamle nordmenn (og islendingar) bruka det ikkje, men dei hadde flust av ord for slikt likevel; galli, lyti, misr?di, misfella, yfirsjon, glappaskot, villa. Nyfikna gjer at ein gjev seg ikkje for ein har funni ut at feil har nadd oss fra fransk faille gjennom lagtysk. Faille er eit ord som fransktalande belgiske gruvefolk nytta, og det skal ha samanhang med verbet faillir som har skifta mei- ning fra gjera ein feil til ”a vera like ved a” og som kjem av det latinske fallere, jfr. fallera pa ”norsk”. Og no kan ein gje seg sin andre pasjon i vald; finna feil(ar) hja andre. Men stans ein halv, kva farsken sa dei gamle nord- menn for pasjon? Lidenskap kunne det ikkje vera. Dei hadde visst ikkje ord for slikt, hadde dei ikkje pasjonar, var dei ”lidenskapslause”? Ofse vert ikkje heilt det same. Var pasjon for a finna feil ma truleg vera ei moderne ovring. I alle hove lat oss koma i gong: Pa nytt pa nytt (NRK), 3.4., seier ein vi hittil har sett pa som kunnskapsrik, Knut N?rum, noko slikt som: Da Pasteur fant opp penicillinet.... Og same dag presenterer Aftenpostens vekemagasin Asuncion som hovudstaden pa St. Helena. Vi har ikkje for oppdaga dette for toget star fast pa Ski stasjon: Straumbrot pa lina vidare inn til Oslo pa bae spor. Bussen til Gardermoen som stoppar i Ski, har sjolvsagt ”ikkje lov” til a ta passasjerar med til Oslo. Vi ma sta og hutra til NSB har fatt tak i ein rommeleg to-etasjars buss fra eit privat selskap. Dei overtallige ma ga av, for det vert feil med staande ferdafolk. Pa bussen far vi selskap av ei trivsam ung dame som jobbar pa mottak for problemborn. Ho fortel at i den jobben er det mest ingen ting dei kan gjera, gjer dei noko, vert det feil i hove til reglementet. Dei kan sjolvsagt ikkje ta i ungane (fra 13 til 18), ikkje ga inn pa rommet deira, ikkje hindra dei i a dra sin veg. Men dei far lov til a leita etter dei, men finn dei dei (pa Plata ved Ostbana t.d.), har dei ikkje rett til a ta dei med tilbake om dei ikkje vil. Som regel kjem dei av seg sjolve nar dei er pengelense, troytte og svoltne. Dette vil vi kalla sosialdemokratisk barneoppseding av verste merke, og dyrt vert det. Om denne kategorien ungar vil, kan dei fa eige husv?re nar dei vert 18 – pa statens kostnad sjolvsagt. Klientskaping, spor du meg, men kven gjer vel det? Og sjolvsagt kan mottaket med ein dross til- sette ikkje ha fleire enn seks ungar av gongen. Tek dei inn fleire, vert det feil... Nar sa nokre bur der i arevis utan a verta gagns menneske av det, seier det seg sjolv at det vert bristar i barnevernet. Meir ressursar skrik sa SV-folket. Vi tykkjer det kan vera feil, det og. Nyss var det ein krabat som truga med skulemassakre pa ein vanleg vidaregaande skule i Fredrikstad med noko over 1200 elevar og godt over 300 tilsette. Det vert mindre enn fire ungar per vaksen. Ikkje rart at dette landet er dyrt a driva... Her ma det vera noko gali. Nar vi endeleg kjem heim, oppdagar vi at vi har fatt 18 000 i restskatt, men det er visst ikkje feil. Dei raudgrone ma jo ha noko a leva av, dei tilsette i barnevernet, psykiatrien og skuleverket med. Det er berre Friheten som ikkje har krav pa offentleg stotte, men det tykkjer vi no er aller mest feil.
Artikkel-fortsettelse: Kun abonnenter kan lese hele artikler. Du kan enkelt abonnere på Friheten
Meld deg inn nå!

Kommentarer

Friheten - Avisa med nyhetene bak nyhetene!